Boris

Wat kunnen geluk en intens verdriet toch ontzettend dicht bij elkaar liggen. Het ene moment is het feest omdat mijn kleinkinderen een jaar worden en het volgende moment is er diep verdriet omdat ik mijn trouwe viervoeter heb moeten laten inslapen.

Boris kwam bij ons met 7 weken. Hij was de kleinste uit een nest van 5 boxers. Hij had 2 broertjes en 2 zusjes. Zijn mama haar naam was Sam en zijn zusje uit een eerder nest is Moos. Hij kwam bij een liefdevol thuis vandaan. Ik zie ons nog zitten, mijn dochter en mezelf. Boris trots tussen ons in op de achterbank. Vlakbij ons huis is een park en daar stond iemand met onze eigen Guinness te wachten tot ze beiden konden kennismaken. Dit ging gelukkig erg goed. Guinness was een Cairn Terrier en die hadden we, toen ze ongeveer 5 jaar was, opgehaald in België waar ze uit de handen van de broodfokker was gered. 

Operatie

Thuisgekomen was het meteen een dolle boel met Boris. Het eerste jaar bestond vooral uit ondeugende streken uithalen en luisteren ho maar. Typisch een boxerpup! Met anderhalf jaar scheurde hij een knieband en terwijl we druk bezig waren met dierenartsbezoeken scheurde hij thuis, tijdens het spelen met een bal, prompt zijn andere knieband. Wat een ellende is dat geweest zeg. Hij kon niet meer lopen en aangezien onze huiskamer op 1 hoog is (drive in woning) was het dagelijks 38 kilo een paar keer op en neer tillen. Dat is een goede workout geweest! Gelukkig kon hij snel aan de eerste knieband geholpen worden en na twee weken was de andere knie aan de beurt. In die tijd ben ik beneden gaan slapen en overdag bij hem gebleven, zodat hij niet getild hoefde te worden en gingen we om beurten bij hem zitten zodat hij niet alleen was en geen gekke streken kon uithalen, 

Gelukkig is hij goed genezen, al heeft hij nooit meer lange stukken kunnen lopen. Een half uur was het maximale per keer uitlaten, maar we waren allang blij dat hij weer kon lopen. Na zijn tweede verjaardag ging hij steeds beter luisteren en kon hij buiten af en toe lekker los lopen en als hij aan de lijn liep, dan was er een mooie losse lus in de riem. Hij was gek op alle mensen en andere honden vond hij minder interessant. Al vonden de meeste honden hem juist wel interessant. Hij trok zich weinig van ze aan en in het park speelde hij wel geregeld met twee andere boxers, maar hij vermaakte zich ook prima in zijn eentje.

Zwemmen

Hij was gek op zwemmen. Elke sloot wilde hij het liefste inspringen. Gelukkig luisterde hij prima en als het een nee was, dan ging hij ook niet. Als het een ja was, dan was hij dolgelukkig en kwam hij er het liefste na een half uur pas uit. De eerste keren trapte ik er nog in om hem zonder riem te laten zwemmen, maar aangezien de bananen in zijn oren zaten als hij ging zwemmen, hebben we hem daarna alleen nog maar aangelijnd laten zwemmen met een lijn van 8 meter, zodat hij er op tijd uitgehaald kon worden. Voordat zijn poten te moe werden. 

En toen werd hij plotseling ziek

Vorige week merkten we dat hij wat onrustiger werd en dat hij steeds moeilijker ging liggen. Schildklier laten controleren maar die was in orde. Nadat hij 24 uur niet was gaan liggen (en gelukkig een beetje kon slapen door tegen me aan te hangen) weer naar de dierenarts gegaan en de echo gaf aan dat zijn lever enorm groot was. In de avond terug naar de praktijk om een tranquillizer te halen en na het toedienen van een piepklein beetje ging het helemaal niet meer goed met hem dus meteen naar de spoedeisende hulp gegaan. Daar is een röntgenfoto gemaakt van zijn longen en hart en waar er eigenlijk zwarte plekken hoorden te zitten met zuurstof, zat bij Boris alleen maar weefsel. Er was een piepklein stukje zwart en dit betekende dat hij het echt benauwd had en dat het niet meer beter zou gaan worden. Het enige wat we echt voor hem konden doen, was hem laten gaan. En zo is hij ingeslapen met ons gezin om hem heen. We hebben intens verdriet, maar zijn ook dankbaar dat wij hem 6 jaar bij ons mochten hebben. Hij zit voor altijd in ons hart.

Nog meer persoonlijke verhalen lezen? Kijk dan vooral even hier.